Hieperdepiep..

Eens per jaar vieren we onze verjaardag. De dag dat iedereen aan je denkt, dat iedereen beseft dat je, om oud te willen worden, toch vooral veel verjaardagen moet vieren. De dag die jou dag is: van kinds af aan mag je op die dag al kiezen wat je wilt eten, je bepaalt de dag, je mag net iets meer dan anders.
Ook de dag waarop men weer de gekkigheid naar voren haalt, de dag waarop vrienden je weer laten beseffen dat je ook dankzij hun een fijn leven hebt. De dag dat anderen je met liefde helpen herinneren aan het ouder worden, aan de dingen die je hebt gedaan, aan de dingen die je nog wilt doen.

Op 7 oktober was het altijd jou dag. Gister zou dat voor de 53e keer zijn geweest. Maar na de 51e keer ben je er niet zelf meer bij geweest. We hebben niet meer de kans gekregen je nog vele fijne jaren toe te wensen. Niet meer de kans je nog eens te helpen herinneren aan alle leuke, gekke, rare dingen die we hebben gedaan. Niet meer samen plannen kunnen maken voor na vandaag. De 51e keer vierden we nog, zagen we nog uit naar de volgende. EEn volgende die nooit samen zou komen.

We hebben je verjaardag op veel plekken gevierd, met veel verschillende mensen. Ooit, vroeger, in Groningen, daarna jaren lang op Bonaire, vervolgens hier in Alphen aan den Rijn. Vanaf 1990 altijd samen, vanaf 1998 altijd met z'n drieën. Tot 51.

Inmiddels ben ik ook op die 51. Raar idee. Vrienden hebben dit met me gevierd. Ze hebben me laten herinneren, laten lachen en laten denken over mijn toekomst. Want ik heb nog een toekomst. Een toekomst met jou in mijn hart, maar niet aan mijn zij. Een toekomst waarin ik slechts aan je kan denken.

Maar gisteren, dat was jou dag. We hebben gelachen, we hebben genoten. We hebben over je gepraat, herinneringen opgehaald en aan je gedacht. In het hotel waar je van genoot, het restaurant dat je zo leuk vond, De stad waar je ook stiekum wel wat van hield. Een avond met mensen die om je gaven. Die je in hun hart hadden gesloten. Gewoon, omdat jij jij was. Omdat jij hun liefde verdiend. Omdat jij in hun herinneringen voort leeft.

Proost. daar moet op gedronken worden.

25

Het idee om vijfentwintig jaar getrouwd te zijn is tegenwoordig maar weinig mensen gegeven. Velen geven al voor die tijd op. Liefde is soms net een wegwerpobject: op het moment dat het moeite kost, dan stop je er mee.
Zo niet jij. In 1993 vroeg jij mij ten huwelijk. Dat moet ergens in mei zijn geweest, in aanwezigheid van Joop en Lies.Ik had net te horen gekregen dat ik aan het werk kon op Bonaire. Een eiland waar wij uiteindelijk heel veel van zijn gaan houden, maar wat op dat moment nog echt een wereld ver weg was.
Op dat moment woonden wij al samen. Samen in een leuk huis, alles goed geregeld, we genoten al van elkaar, nog gewoon met z'n twee en heel veel lieve vrienden. Vrienden, waar ik nu nog steeds van geniet, die mij nog steeds na staan. Wat moet een mens zonder goede vrienden?
In 1993 zijn wij getrouwd. op 1 oktober. Dat is nu vijfentwintig jaar geleden. Wat had jij graag die jaren volgemaakt. Wat was jou liefde voor mij groot en wat heb ik dat soms onderkent.
We zijn getrouwd op 1 oktober en vertrokken naar Bonaire op 1 november. Ons huwelijk stond in het teken van onze reis, van onze toekomst. We hielden het simpel. Een, voor die tijd, trendy pak voor mij, een mooie witte jurk voor jou. Niks special, geen uitgebreid huwelijk. Samen met vrienden een dag die we nooit weer zouden vergeten. Vrienden die ons samen een bachelor party gaven, en ons daarna nog apart lieten losgaan. Wat moet een mens zonder goede vrienden?
1 oktober zouden we vijfentwintig jaar zijn getrouwd. De 24 hebben we niet gehaald, de 25 ook niet. Wat heb jij daar van gebaald. Wat zag jij daar naar uit.
We hebben mooie jaren gehad, we hebben slechte jaren gehad. Maar nooit heb jij het opgegeven. Altijd wist jij dat wij voor elkaar waren voorbestemd. Dat wij samen ver zouden komen.
Maar niet tot 25...