Vandaag, morgen

Vergeef mij op voorhand mijn tikfouten... ik ben vast begonnen met het vieren van je verjaardag.
7 oktober 1965 werd je geboren. Vandaag zou je dus 52 jaar zijn geworden.

Een half jaar geleden ging onze laatste week samen in. Je had aangegeven dat je alles had gegeven, alles uit het leven had gehaald wat je kon. Graag was je verder gegaan, maar het zat er niet in. Mentaal was je sterk, ijzersterk. Je wist wat je wilde, we hadden het besproken. Niet uitgebreid. Zo waren we niet. Een blik, een woord, een knuffel.
Knuffels zijn belangrijk. Het geeft gevoel, liefde, aandacht aan de juiste momenten, een moment zonder woorden, maar duidelijk en helder voor gever en ontvanger. Een knuffel is pure liefde, geeft mij aan jou, jou aan mij. Het is geen omhelzing, het is zo veel meer. Het vertegenwoordigd liefde, persoonlijke aandacht. Het geeft aan dat je aan elkaar denkt, met elkaar iets wilt delen.

Een half jaar geleden die laatste knuffel.
En nu... nu zit ik hier. Alleen, een lege fles naast me, een album met foto's op mijn pc, mijn gedachten die dwalen van verleden naar heden, van helder naar dubbel, van nuchter naar melancholiek. Je was er klaar mee. Vorig jaar om deze tijd waren we nog vol vertrouwen. nog minimaal 2 jaar.. toch? We gaan knallen, we gaan ervoor.
En nu... nu zit ik hier.  Na een avond met onze dochter. foto's gekeken... gelachen, gegeten, gedronken. Het leven met ons beide gevierd. Jou leven. Ons leven. Jou leven leeft in ons voort. "those we love dont go away" en zo genieten wij van jou, je lach, de verhalen, de herinneringen.
Maar zo maken we ook nieuwe gedachten, foto's  en herinneringen. Ons leven gaat verder. Vreemd? Nee... want jij hebt ons mede gevormd, mede gemaakt tot wie we zijn. Bij alles wat we doen kijk jij toe. Je accepteert wat we denken, wat we doen.

en nu... je verjaardag. Vorig jaar de laatste waar je zelf bij was. Vandaag de eerste die we zonder je doorbrengen. Normaal vier je een verjaardag. Dat voelt nu vreemd, het valt niet te vieren, er is niks te vieren. Herdenken is ook niet goed. We denken elke dag aan je, maar herdenken is afstandelijk, ver weg, eens per zoveel tijd. Het is gewoon jou dag, zoals die dat voor mij de afgelopen jaren was. Jou dag
En nu... Nu gaan we verder, zoals we dat al een half jaar doen. Ups.. and downs. We hebben elkaar geleerd te genieten van de ups. Leef het leven, geniet van de mensen, de liefde, datgene wat je hart je meegeeft. De downs maken je sterker, maar zijn niet, nooit leidend. Ze vormen ons.

En nu... Laten we genieten.

één oktober negentiendrieennegentig

We zijn getrouwd in 1993. Op 1 oktober. Vandaag is dat dus alweer 24 jaar geleden en vandaag is het de tweede keer in die 24 jaar dat ik deze dag niet met je doorbreng.

Jij vroeg mij ten huwelijk. Ten overstaande van mijn ouders, op een avond in juni. Die avond hadden we te horen gekregen dat ik een andere baan had: Per 1 november zou ik kunnen starten voor de Bonaire Trading Company op Bonaire. Genoeg reden voor een feestje. Maar ook voldoende reden om samen de stap verder te zetten.
De eerste keer samen. Op een zondagochtend in Groningen... ergens in een warm voorjaar was er een feestje waar we elkaar, na heel veel jaar, weer tegenkwamen. Ergens in 19...88? Dat feestje, vlak bij mijn studentenkamer. Na een lang gesprek gingen we daar even kijken. Toen we terugkwamen was je lift weg en er reden geen bussen meer. Van de nood een deugd makende bood ik het bed van mijn zus aan, galant en onwetend als ik toen was. De volgende ochtend verzaakte ik een wedstrijd en stonden mijn ouders voor de deur... Goede eerste kennismaking. "Hallo"....
Dat nieuwjaarsfeestje. 2 opgeschoten jongens die bedachten dat een groot feest wel weer eens tijd werd. Jij was terug uit Amerika, maar dat had ons geen goed gedaan. We hadden elkaar lang niet gesproken. Opeens stond je daar voor de deur. Mijn moeder wist niet hoe snel ze ons samen op de bank moest krijgen... Die avond sliep ik gewoon thuis, maar de volgende ochtend zochten we elkaar weer op. Ik was zogenaamd weer op die studentenkamer, maar volgens mij zijn we drie dagen je huis toen niet uitgeweest.

Alles was een opmaat naar een vervolg. Op een gegeven moment zijn we gaan samenwonen. Of beter: ik stond voor de deur met een aanhanger met spullen want mijn kamer had ik onderverhuurd. Vanaf dat moment hebben we samengewoond. Dat resulteerde dus op 1 oktober 1993 in ons huwelijk.
Een maand daarna zijn we vertrokken naar Bonaire. Daar was op onze trouwdag al een heel thema omheen gebouwd. "RoEs goes Bonaire" trouwkaart, vrienden....
Onze eerste huwelijksdag hebben we gevierd onder de tropenzon.

Onze laatste trouwdag samen was vorig jaar. 2016. Toen waren we nog vol goede moed. Deze dag zou zeker nog eens terugkomen. Je was ijzersterk, vol zelfvertrouwen. We hebben er een mooie dag van gemaakt, zonder er rekening mee te houden dat dit onze laatste trouwdag samen zou zijn. Dat idee kwam niet bij ons op. Zeker nog een keer zouden we samen deze dag meemaken. Zeker nog een keer zouden we samen met onze dochter een glas heffen op een huwelijk met heel veel ups en een paar goed overwonnen downs. Zeker nog een keer zouden we elkaar in de ogen kijken. Zeker nog een keer....

Dus niet. Vandaag zit ik hier alleen. Zonder jou. Vreemd gevoel? Ja. Moet ik verder? Ja. Ik kijk terug op een heel mooi leven met je. Ik geniet van je foto's, van de herinnering aan je stem, je lach, de twinkeling in je ogen als je me een kus gaf. Een herinnering die ik nooit zal vergeten, die altijd met me mee leeft. Maar ook de herinnering die me kracht geeft om verder te gaan.
Want als je me iets hebt geleerd is dat het wel: terugkijken is goed, herinneringen zijn mooi, maar je moet ze wel blijven maken.