en nu... 2018

In goede termen kunnen we 2017 omschrijven als een annus horribilis. Na 2016, waarin Esther de diagnose van haar NET tumor kreeg, bleek 2017 niet het jaar te worden dat we hoopten dat het zou zijn.
December 2016 was ze begonnen met haar chemokuur. Dit leek in eerste instantie erg hoopgevend. We hebben dan ook het afgelopen oudjaar met Danique en Jim hoopvol gevierd, vol met dromen voor het jaar 2017.
Helaas werd dat al snel kortgesloten: De eerste week van Januari kreeg Esther het benauwd. Een kort telefoontje naar de huisarts resulteerde in een spoedopname in het AMC. Een dubbele longembolie was het eerste teken van een jaar, dat nog slechter zou zijn dan het jaar ervoor.
Na de opname mocht Esther weer naar huis, maar haar longen zouden niet weer de oude worden. In februari kregen we te horen dat de chemokuur niet aansloeg en dat hiermee haar behandelmogelijkheden ophielden. Weliswaar was er nog een experimenteel programma, maar daar was ze inmiddels te zwak voor.
We hebben nog zoveel mogelijk genoten van elkaar, van anderen. Als het kon ging Esther mee naar de waterpolowedstrijden van Danique bij ZVL. Danique is trouwjurken wezen passen, want alhoewel Esther wist dat ze haar dochter niet zou zien trouwen.. ze wilde wel het genot van een moeder die haar dochter in het wit zag. Samen met Chrissy en Roline was het een onvergetelijke middag.
We hebben nog een tatoeage laten zetten. Danique en ik op onze rug, maar Esther wilde deze op haar enkel zodat ze er zelf nog naar kon kijken. Haar eerste en laatste tattoo.
We zijn veel op stap geweest mat de cabrio. Als het weer het maar even toeliet, op een gegeven moment met een batterij zuurstofflessen achterin, zodat Esther kon genieten van het zonnetje, de wind, de lucht...
Veel mensen zijn op bezoek geweest. Velen wisten niet eens dat het de laatste keer zou zijn dat ze Esther nog in leven zouden zien. Want Esther bleef positief. Bleef lachen en stralen, genieten van iedereen en elk moment.
Vanaf Pasen ging het hard achteruit. Naast de longembolie was ook de lymfangitus haar longen aan het aantasten. Begin mei gaf ze aan het n iet langer op deze manier te willen. 11 mei is ze na een zonnige ochtend, na een paar mooie dagen nog met Lineke, in aanwezigheid van familie, ingeslapen. Op haar manier georganiseerd, haar dag, haar moment.
Op 16 mei hebben we haar weggebracht. In een gezelschap wat haar bevatting zeker te boven zou zijn gegaan. Ons lijstje wat we samen hadden opgesteld was maar half zo lang... Zoveel liefde, zoveel aandacht.

Daarna kreeg dit jaar al snel weer een normaal tempo. Vreemde ervaring om de dagelijkse gang weer op te pakken.
Danique zag ik op en uitgroeien. Ze lijkt in zoveel opzichten op haar moeder. Ze stuurt, regelt, doet en knokt zich goed door het leven. Jim, die even uit het zicht was, maar sinds 16 mei weer onderdeel van ons uitmaakt aan haar zij. Ze is weer aan een studie begonnen, heeft gekozen om ZVL 1, na 2 jaar knokken zonder beloning, eerst maar vaarwel te zeggen en is voor mij een geweldige steun en toeverlaat. Ik maak haar het leven wel lastig, maar keer op keer weet ze me weer in het gareel te krijgen.

In dit jaar heb ik oude vrienden weer leren kennen. Ik ben niet goed in het onderhouden van regelmatig contact. Maar wat waren jullie nabij, wat hebben jullie mij en Danique gesteund. Steeds denk ik weer terug aan de liefde en aandacht en besef dat ik jullie veel te veel te kort doe.

Ook een aantal nieuwe vrienden... want ook het leven gaat door. Jullie zijn nieuwe lichtpuntjes. Helaas zijn niet alle lichtpuntjes zo helder blijven schijnen zoals ze bij mij binnenkwamen. Bepaalde dingen laten zich gewoon niet sturen, het is gevoel dat uiteindelijk toch goed moet zijn.

Daarnaast besef ik me dat ik me verstop in mijn werk. Lange dagen, veel druk op mezelf zetten. Om te vergeten, om niet na te denken, waardoor ik dus ook weer dingen verwaarloos. Waardoor Danique niet altijd de liefde krijgt die ze verdient, als dochter zonder moeder. Waardoor ik mijn gevoel kan wegdrukken door rationeel te moeten denken.

2018 heeft dus alles in zich om een verbetering te worden. best of 3... en de slechtste 2 zijn geweest. Ik kan nu alleen nog voor mezelf spreken. Voor mezelf verder gaan met in gedachten mijn kleine prinses. Met open vizier de toekomst in, heroverwegen waar mijn toekomst ligt. Uitkijken naar een toekomst met hernieuwd geluk en liefde.

Bedankt iedereen dat je er was, voor Esther, Danique maar ook zeker voor mij.
Ik spreek dit niet vaak genoeg uit. Weet echter dat jullie in mijn hart wonen.
We gaan vol vertrouwen 2018 in.

x x

Kerstavond 2017

Er was eens een cabaretier, die had een konijntje...
Heel enthousiast heeft hij daar een liedje over gepend dat begon met "het was kerstochtend"

Op kerstochtend schijnen zaken ineens anders te kunnen zijn. Helaas denk ik dat het voor mij niet veel anders gaat zijn.
Vandaag heb ik mijn eerste kerstavond alleen door gebracht. De eerste keer... ik zat vanmiddag na te denken, maar het is echt mijn eerste keer alleen... Nog nooit eerder heb ik zonder anderen op kerstavond gezeten. Zelfs in onze slechte periodes in de afgelopen dertig jaar waren we wel samen.

Nu loop je in de decembermaand toch tegen zaken aan die je niet in de koude kleren gaan zitten. Het is een soort familiemaand. Iedereen schijnt ineens te beseffen dat ze familie, ouders, kinderen en vrienden hebben en dat wordt dan ook breed uitgemeten. Gek: ik hou toch echt twaalf maanden per jaar van iedereen om me heen.
Daarnaast natuurlijk al die corny music op de radio. Wham, Beyonce, Slade ... echt muziek die je na één keer al erg in je irritatie zone komt te zitten. Tel daarbij op dat ene engelse zangertje Ed en ook op de radio wordt het een geheel van liedjes waar "samen" uit lijkt te druipen. 11 maand per jaar hebben we en hitparade, tipparade, top 40.. maar in december... nope. Weg muzieksmaak.

Enne... Dat is niet alles: Je hield van kerst, het optuigen van de kerstboom, het hele huis vol met allerhande spullen die een heel jaar in 5 dozen op zolder hebben gestaan. De aanloop naar de kerst was een feest voor je, je genoot, straalde en liep de hele dag met glimmende ogen door het huis. Nu is het huis ook versiert, maar voelt het meer als een moet dan als een kan. Het geeft geen meerwaarde, het voegt niks toe. Er staat een boom met ballen, er zwerven kerstsokken en kerstmannen door het huis. Maar er mist iets...

Nu heb ik er natuurlijk voor gekozen om deze avond alleen door te brengen. Heel bewust. Alles moet je eens meemaken en nu jij er niet meer bent ook dingen alleen doen. En weet je, het voelt wel goed... Ik mis je, maar het is, zoals het is.

En morgen.. morgen is het kerstochtend, word ik alleen wakker...

Merry X-mas, y' all

En nu

Dagen, weken, maanden... de tijd gaat verder en rijgt zich aaneen. Alles en iedereen schijnt weer in zijn gewone tempo verder te gaan. Zelfs de seizoenen doen mee: zomer, herfst en nu al de eerste sneeuw die de winter aankondigt. Alles gaat verder.

Elke dag sta ik nog met een leeg gevoel op. Elke dag mis ik je nog. Elke dag denk ik aan je. Het is vreemd want ook voor mij gaat het leven verder. Het werk gaat door, ik ben weer gaan sporten. Doe dingen die ik lang niet heb gedaan. Ga regelmatig uit om onder de mensen te zijn. Maak kennis met nieuwe mensen. Leer anderen kennen. Geniet van hoe andere mensen zijn, hoe ik tegen ze aankijk. Maar toch... er blijft iets missen.

Elke dag dat ik naar mijn werk rij moet ik eerst even bijkomen na de autorit. Even stilzitten in de auto. Even mijn vingers over mijn hangertje laten glijden. Daarna kan de dag beginnen.

Elke dag dat ik alleen thuiskom, als Danique er niet is. Even knuffelen met de hond, kroelen met de kat, even mijn vingers over mijn hangertje laten gaan.

En toch, er zijn momenten dat ik volmaakt gelukkig ben. Volmaakt geniet. Lach, drink en denk aan wat kan komen en komen gaat. Zo in tegenspraak. Maar het is zo heerlijk om mensen om me heen te hebben die me laten stralen, genieten, me aan het lachen maken. Mensen met wie ik een leuke tijd heb, die ik kan laten genieten, die mee lachen, mee praten. Het is zo heerlijk om in het leven te staan, te doen wat mooi is, lekker is. Waar ogen van gaan glimmen. Waar hersens gaan kraken.

En dan... dan trek ik me weer terug. Ga ik denken, twijfelen. Voel me schuldig, twijfel aan alles wat ik voel. Mijn hart slaat een slag over, Denk terug, Herinner, voel me schuldig dat ik dit nog kan. Dat ik onze dochter bijna elke dag nog zie, haar verhalen mag aanhoren, haar glimmende ogen mag zien, haar stem en haar knuffels mag koesteren. En jij...

En nu... gaan we weer langzaam een stapje verder... Beetje bij beetje. Je hoort bij me, maar ik moet verder. Met jou in mijn hart.