Je laatste lach

Het is nu een jaar geleden dat we voor het laatst samen wakker werden. Jij op je bed, Danique en ik op de bank. Net als vandaag ook een stralende dag: volop zon, onze tuin lag er goed bij met alles in bloei. De vogels zaten te kwetteren in de tuin.
Met z'n drie zijn we op je bed gaan liggen, kijkend naar buiten.
De dag die we hadden gekozen. Niet omdat we dat graag wilden, maar omdat het lot ons niet goed gezind was. Je had zelf de keuze een paar dagen eerder gemaakt. We wisten dat deze dag ooit ging komen, alleen niet wanneer. En zeker hadden we niet verwacht dat deze dag zo snel zou komen. Winst in deze partij was alleen maar tijd. Elke minuut, elk uur, elke dag. En die tijd die was over, uit, voorbij.
Je had nog getwijfeld, had je wel alles eraan gedaan, gaf je het niet te vroeg op? Maar je lichaam gaf zelf al het signaal. Niet eens langzaam, maar wel zeker was je steeds meer afhankelijk geworden. Je lichaam wilde wel, maar vocht een verloren race. Je hersenen registreerden dat, je gevoel was duidelijk: Ik bepaal zelf.
We hadden dus die dag bepaald. Die dag was vandaag, 11 mei. Geen uitstel, geen variatie in tijd. Keihard.
Je begon de dag met een lach. Je eindigde de dag met een lach. Je laatste lach.