wolken

Afgelopen zaterdag werd ik dus vijftig jaar.

Vijftig jaar, waarvan ik bijna 30 jaar met jou heb gedeeld. Wel langer eigenlijk, want zelfs op de lagere school liepen we elkaar al tegen het lijf. Maar laten we dat scharen onder de incidentele gebeurtenissen.

In mijn 50 jaar heb ik veel dingen gedaan. Sommige waar ik graag op terug kijk, andere waar ik minder trots op ben. Veel van deze zaken maakte jij deel van uit, zowel aan de goede, als aan de slechte kant van de deler. Ik kijk er nu op terug en misschien kijk jij vanuit jou wereld mee. Bij sommige zaken doen we dat met een lach, bij andere met een forse frons.

We hebben er samen veel van geleerd. We weten dat we niet perfect waren. We weten dat we dingen hebben gedaan die niet door de beugel konden. We weten echter ook dat we beslissingen hebben genomen waar we achteraf toch heel blij van werden. Al deze dingen maakten ons leven compleet, tot wat het was. Ons leven was niet alleen zonneschijn maar we hebben de wolken samen altijd kunnen verdrijven, zodat het licht op een gegeven moment toch weer ging schijnen.

Nu moet ik alleen deze wolken voor mijn zon zien weg te drijven. Vaak voel ik de zon, in al zijn glorie, vol op mij schijnen. Ik kan mij dan wentelen in haar warmte en kan de hele wereld aan.

Soms komen er wolken. Onze wolken moet ik tegenwoordig alleen bevechten. Die kan en wil ik niet delen, dat moet ik laten uitregenen, zodat mijn toekomst niet wordt belemmerd.

Alle andere zijn misschien niet eens mijn wolken, maar ze vangen wel mijn zon. Of het zijn wolken aan de horizon, dreigend om mijn toekomst in de schaduw zetten. Deze wolken bestrijd ik met net zoveel verve als wij indertijd onze wolken bevochten. Want net als toen, is elke wolk er één te veel.
Samen kun je ze aan.
Vertrouw in elkaar en ik vertrouw in een toekomst die zonnig gaat zijn, net als wij altijd hebben gedaan.