Weer thuis

Vandaag kwam ze weer thuis.

Precies zes weken nadat ze is overleden kwam Esther vandaag weer thuis. Dat werd ook tijd. Het gevoel dat ze ergens was waar ze niet wilde zijn was niet goed. Ergens waar ze niemand kende. Daar hield ze niet van. Ergens zijn waar ze niet thuis was, waar ze zonder haar gezin was. Niet haar ding.

Gisteren kon ze daar eindelijk weg. Het duurde wat langer dan we hadden gedacht, langer dan gehoopt. Maar uiteindelijk kwam het verlossende bericht. Even dachten we dat we haar moesten ophalen, maar alles was geregeld, ze werd thuisgebracht! Op afspraak, vanmiddag.

Natuurlijk was het emotioneel om haar weer thuis te zien. Maar het voelde goed. Nu kan ze echt aan het laatste deel van haar reis gaan beginnen. De reis die een jaar geleden begon. Want toen wist ze al dat dit moment ging komen, dat deze trip onvermijdelijk ging zijn. Niet dat we veel over de reis spraken, maar de bestemmingen hebben we besproken.

Graag wilde ze terug naar huis. Naar Veendam, waar ze was opgegroeid. Terug naar haar moeder, haar zussen. Ze hield van de familieband. Haar vader is al overleden en daarom is een deel van hem met haar mee op reis gegaan. Ze hield van hem. Hij was háár vader.
Ze hield van mijn zus en die lange. Ze begreep hun, als ze mij niet begrepen. Dat geklets, gelach, de band tussen mij en die twee. Daar wil ze van blijven genieten.
Mijn ouders. Die haar in ons gezin hebben opgenomen, die van haar hielden, gewoon omdat zij van mij hield. Joop is niet meer. Hij is naar zee, waar hij graag was. Esther zal ook hem volgen op zijn reis.
Bonaire. Ze wilde terug naar de plek waar ze gelukkig was. Hier, thuis bij ons. Maar ook terug naar Bonaire, waar Danique is geboren, waar we hebben geleefd zoals het hoort, genoten, gelachen, vrienden hebben gemaakt. Ze gaat terug naar de plek waar de zon schijnt, de passaatwind waait, de mensen van haar hielden.

Ze hoort bij ons. Ze blijft bij ons. Ze hield van ons. Ze geniet van ons.

Drie weken geleden

3 weken geleden. we sliepen op de bank, Danique en ik.

Ik werd net wakker, keek om. zocht mijn bril. Toen hoorde ik je stem. "Goedemorgen' gevolgd door "ik moet plassen". Voorzichtig opstaan, de zuurstof ietsje hoger zetten. Eerst twee keer een "pufje"zodat je wat minder last zou hebben van de benauwdheid als je recht op ging zitten, als ik je uit bed hees.

Eenmaal terug in bed, rond 06:30, scheen de zon al achter de gordijnen. Ik schoof ze open en draaide je bed om. Daar lag je te genieten, ogen dicht; de laatste keer dat je de ochtendzon over je gezicht ging voelen. Ik kroop naast je in bed. Allebei wisten we dat dit moment nooit weer terug zou komen. Want die avond had jij een afspraak staan. Een afspraak om je laatste reis te aanvaarden. Een reis met een bestemming die ongewis zou zijn. maar je was helemaal klaar voor die reis. Je troostte mij.

Terwijl Danique wakker werd, liep ik naar de keuken voor je ontbijt. Danique pikte mijn plekje in, tegen je schouder, een wat duf ochtendkusje. Met z'n drieën kropen we in het kleine bed, jij tussen ons in, wij als secondanten aan weerszijden. Alle drie alleen in onze gedachten, wetende dat dit de laatste ochtend zou zijn dat we samen zo konden doorbrengen.

Drie weken geleden. De ochtendzon scheen in ons gezicht.

Ik weet niet meer waar we het over hebben gehad. Volgens mij hebben we het grootste deel in stilte doorgebracht. genietend van het moment dat ons nog eenmaal was gegeven. Misschien wat korte zinnetjes. Zeker dat jij ons nog wat hebt toegefluisterd. Je maakte je zorgen om ons. Wij vertelden dat we ons wel gingen redden. We wilden het beste voor jou. Dat je reis, waar je ondertussen naar verlangde, een goede reis zou zijn.

Drie weken geleden. De bloemen stonden op tafel.

Het huis was opgeruimd. Je wilde geen rommel in de kamer. Alles moest aan kant, want er zou bezoek komen die middag. Je laatste bezoek. De bloemen stonden buiten op de tafel, op de bank, in de zon. Je genoot van je uitzicht. Van de, naar mijn maatstaven nette, en jou maatstaven acceptabel opgeruimde kamer.Nog even dit, nog even zus. Je lag in je bed, je mooie ogen straalden als je naar ons keek. Je mondhoek krulde op in een glimlach, als je Danique en mij hoorde bakkeleien. Het was goed. Zo had je het graag.

Drie week geleden.

Dag lieverd...